say "macaroni"

yazı yok. "macaroni" var.

this time tomorrow

hiç fena değil!

 kitabına "benim de söyleyeceklerim var" şeklinde  başlık atan karikatürist umut sarıkaya,  son kitabına "velev ki ciddiyim" gibi abuk bir başlık atan gülse birsel'e karşı. post-tez dönemi olması ve öğrenci kağıdı düzeltmelerinin bıraktığı kalıcı hasarlar nedeniyle anlatım bozukluğu olmamasına inadına dikkat edilmeyecektir.

(ben şimdi kafam güzel olduğu zamanlar böyle bir blog'un varlığından insanları haberdar etmezsem iyidir.)

neyse, ben de abuklama kaygısı gütmeden güçlü bir inatla direndiğim bu ortamda yazmalıyım artık. madem kağıt kalemden kaçılıyor, o halde buyur burdan yak.

"günlükler mutlaka bir gün okunacakları bilinerek yazılır" denir. itiraf etmeli, evet. "insan neden yazdığını yayınlatma ihtiyacı duyar?" diye de sormuşluğum var. insanları güldürmek, ontolojik soruları, kültür-politika vb. şeyleri paylaşmak gibi bir derdim de olmadığına göre belirsiz bir okuyucuyu arayan kendinin de ne olduğunu bilmeyen (belki zamanla bilmeye başlayan) bir mecra olabilir burası.

grooveshark'tan güzel bir bloglist de hazırlanabilir bu yazma eylemine eşlik edecek musiki niyetinde.

ilk entry'min nasıl göründüğünü merak ediyorum. o yüzden daha fazla yazmayacağım. aha, hatta bir foto bile eklenebilir. 

hamiş: bloglist'imizin son şarkısı ve metnin uyumu ilişkisi.