Küçükken sinebadi arkadaşım Barış'la izlediğimiz filmlerin kendimizce eleştirilerini bir defterde toplardık. Şimdilerde o zaman yaptığımız yorumları okumak oldukça eğlenceli tabii. Hararetle duygusal etkileşim içine girdiğimiz filmleri yerden yere vururken de göklere çıkarırken de "eleştirel mesafe"den nasibimizi almamışız haliyle ama içimizdeki sinema aşkının filizlenme hallerine şahit olmak pek keyifli. Bu girizgah niye mi? Nuri Bilge Ceylan'ın son şahikası Bir Zamanlar Anadolu'da'yı taze taze izlediğim için girdiğim coşkulanımı dile dökme isteğim küçükken tuttuğumuz film defterlerini hatırlattı da ondan.

Devam edecek...